ଗୁରୁ କୃପା
ମାଧବାନନ୍ଦ ଭୋଇ
ତା୩୦/୦୯/୨୦୨୦ରିଖ । ଆଜି ବୁଧବାର ଥିଲା । ନିଜର ଜନ ସେବା
ସମୟ ପ୍ରାୟ ଚାରିଟା ପନ୍ଦର ହେବ । ବିନି ମା ଆସିଲେ । ମନ୍ଦିର ଗୁଡିକ ଖୋଲା ହେଲା । ଦିବ୍ୟ ଦର୍ଶନ ହେଲା ପରେ ମୁଁ ଧ୍ୟାନ କୁଦ ବାହାରିଲି । ବର୍ଷା ମଧ୍ୟ ଛାଡିଗଲା ।ହେଲେ ଚାରଟି ତିରିଶରେ ସେଠାରେ ପ୍ରସାଦ ମିଳିବ କି ନାହିଁ ମନରେ ଭାବନା ଥିଲେ ବି,ବିନି ମାଆର କଥା ଅନୁସାରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବରାଦ ଯାହା ଥିବ ନ୍ୟାୟରେ,ଗୁରୁ ଦେବଙ୍କ ପ୍ରତି ଅଟଳ ବିଶ୍ୱାସ ରଖି ଏକୁଟିଆ ଧ୍ୟାନକୁଦ ବାହାରିଲି । ଝିପି ଝିପି ବର୍ଷା ହେଉଥାଏ । ଚାରିଟା ଚାଳିଶ ମିନିଟ୍ ହୋଇଗଲା । ଧ୍ୟାନ କୁଦ ରୋଷ ଶାଳା ଶୁନ୍ ଶାନ୍ ଲାଗୁଥାଏ । ନନାମାନେ ମଧ୍ୟ ବଳକା ପ୍ରସାଦ ଗୁଡିକ ବାନ୍ଧି ନିଜ ଘରକୁ ନେବା ପାଇଁ ବାହାରିଥାନ୍ତି । ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କ ଠୁ ନାସ୍ତି ବାଣୀ ମଧ୍ୟ ଶୁଣିବା ପାଇଁ ପଡିଲା । ହେଲେ ଏହି ସମୟରେ ଜନୈକ ନନା ବାହାରି ଆସି କହିଲେ, ଆରେ ତାଙ୍କୁ ମନା କରନି, ଯାହା ଅଛି ବାଂଟି କରି ତାଙ୍କୁ ଦେଇ ଦେବା । ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରସାଦ ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ଫେରାଅନି । ପରିଶେଷରେ ଉଚିତ୍ ମୂଲ୍ୟ ଠାରୁ କମ୍ ଦାମ୍ ପ୍ରଦାନ କରି ଇଚ୍ଛା ଠାରୁ ଅଧିକ ପ୍ରସାଦ ଧରି ବାହାରିଲି । ସ୍ନେହାଶ୍ରୁରେ ଆଖିରୁ ଝର ଝର ହୋଇ ଲୁହ ଝରି ଚାଲିଥିଲା । ଗୁରୁ ଦେବଙ୍କର ଏହି ଅବ୍ୟକ୍ତ ଲୀଳାକୁ ବୁଝିବା ପାଇଁ ସତରେ ନଶ୍ୱର ଶରୀର ଅସମର୍ଥ ଥିଲା । ବିଲୁଆ ଖାଇ ନଇ ପୋଲରେ ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ହୋଇ ହୋଇ ଭାବୁଥିଲି, ଆରେ ଦର୍ଶନ ସମୟରେ ଲାଇନ୍ ତ ନଥିଲା । ଦର୍ଶନ ଭଲରେ ହେଲା ନାହିଁ । ଲାଇନ୍ ଆସି ଯାଆନ୍ତି ନି, ଦର୍ଶନ ସହିତ ଫଟୋ କିଛି ଉଠାଇ ଥାନ୍ତି ।
ବାସ୍ !କିଛି ସମୟ ପରେ ମଙ୍ଗୁଲି ଆଶ୍ରମରେ ପହଂଚିଲି । ଲାଇନ୍ ମଧ୍ୟ ଆସି ଯାଇଥିଲା ।ବିଦୁ୍ୟତ୍ ଆଲୋକରେ ଗୁରୁ ଦେବଙ୍କ ମୁଖ ମଣ୍ଡଳ ଝଲସି ଯାଉଥିଲା । ଶରୀରରେ ଖେଳି ଯାଉଥିଲା ଅପୂର୍ବ ଶିହରଣ । ଇଚ୍ଛାମୟଙ୍କର ଅଧମ ପ୍ରତି କୃପା ବାରି ସିଂଚନ କରିଛନ୍ତି, ଏହା ମୁଁ ମର୍ମେ ମର୍ମେ ଅନୁଭବ କରି ପାରୁଥିଲି । ଯେଉଁ ଦିବ୍ୟ ଅନୁଭବରେ, ଆଖିର ଲୁହ ବାଧା ମାନୁ ନ ଥିଲା ।ଅଜସ୍ର କୋହ ଆଉ ଝର ଝର ଲୁହକୁ ଗୁରୁ ଦେବଙ୍କ ପଦାବ୍ଚରେ ଅର୍ପଣ କରି ,ତାଙ୍କର ଅପୂର୍ବ ଲୀଳା ମାଧୁରିମାକୁ ହୃଦୟରେ ସାଇତି ମଙ୍ଗୁଲି ଆଶ୍ରମରୁ ଫେରିଆସିଲି । ସତରେ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ରାଇଜରେ ଅନେକ ସାଧକ କାମନା ବାସନା ପାଇଁ ସ୍ବାର୍ଥନ୍ୱେଷୀ ଅର୍ଘ୍ୟ ବଦଳରେ ସୁଖ ସମୃଦ୍ଧି ମିଳୁଥିବା ବେଳେ, ସଦ୍ ଗୁରୁଙ୍କ ନିଷ୍କାମ ପ୍ରେମରେ କେବଳ ସୁଖ ହିଁ ସୁଖ ମିଳିଥାଏ । ଆମେ କେବଳ ନିଜର କର୍ତବ୍ୟକୁ ଯଥୋଚିତ ଭାବରେ ତାଙ୍କର ପଦାରବିନ୍ଦରେ ସମର୍ପଣ କରିଦେଲେ,ଜୀବନ ପାତ୍ର ପୁରି ଯାଏ ।ପ୍ରାଣ ଅପୂର୍ବ ସୁରଭିରେ ସୁରଭିତ ହୋଇଯାଏ । ସତରେ ତୁମେ ବରଷୁଛ କୃପା,ହେଲେ ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ ମୋହରି । ତୁମେ ମହା ଦୟାଳୁ ଠାକୁର,......,
ଗୁରୁ କୃପା ହି କେବଳମ୍ । ଜୟ ଗୁରୁଦେବ ।
ReplyDeleteଗୁରୁ କୃପା ହି କେବଳମ୍ । ଜୟ ଗୁରୁଦେବ ।
ReplyDelete