ମନେ ପଡେ ଅଶୀ ଦଶକର ସ୍ମୃତି
ଜୀବନରେ ବେଳେ ବେଳେ ଏମିତି ଏକ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ଆସିବା ପାଇଁ 
ପଡେ , ବିଳମ୍ବ ହେଲେ ବି, ତାଙ୍କ ବିଷୟରେ ପଦୁଟେ ନ ଲେଖି ରହି ହୁଏ ନାହିଁ । ସେମିତି ଜୀବନରେ ଅନେକ ସୁନ୍ଦର ସ୍ମୃତି ସହିତ ଜଡିତ ହୋଇଥିବା ଗୋବିନ୍ଦପୁରର ଅଂଚଳରେ ଜନ୍ମିତ ତଥା ଭାରତବର୍ଷରେ ଆୟୁର୍ବେଦରେ ଅନେକ କୃତିତ୍ୱ ହାସଲ କରିଥିବା ସ୍ବପ୍ନେଶ୍ୱର ପଣ୍ଡାଙ୍କ ବିୟୋଗରେ କିଛି ନ ଲେଖିଲେ କିଛି ଗୋଟେ ଖାପ୍ ଛଡା ଲାଗେ । ଶ୍ରୀଯୁକ୍ତ ସ୍ବପ୍ୱେଶ୍ୱର ପଣ୍ଡା ଥିଲେ ବିଶିଷ୍ଟ କବିରାଜ ରାଜ୍ୟବୈଦ୍ୟ ବାଉରୀ ବନ୍ଧୁ ପଣ୍ଡାଙ୍କ ସୁପୁତ୍ର । ପ୍ରାୟ ୧୯୮୭ ମସିହା ସମୟରେ, ଟିଣ ଟ୍ରଙ୍କରେ ବାପା ସାଇତିଥିବା ବହି ଟ୍ରଙ୍କରୁ ଏକ ଚେର ମୂଳୀ ଚିକିତ୍ସା ବହିରୁ ଭଲ ସ୍ବର ହେବା ପାଇଁ , ପ୍ରତିଦିନ ଯଷ୍ଟି ମଧୁ ସେବନ କଲେ କଂଠ ସ୍ବର ମଧୁର ହୋଇଥାଏ ବୋଲି ଅବଗତ ହେଲି । ଚଉପଡାରୁ କବିର ଚଉରା-ତର୍ଜନା ବାଟରେ ଗଲେ ଗୋବିନ୍ଦପୁର । ସେତେବେଳେ ନାଲି ଗୋଡି ମିଶା ମାଟି ରାସ୍ତା ଥିବା ସହିତ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆବୁଡା ଖାବୁଡା ଥିଲା । ବେଳେ ବେଳେ ଦୁଇ ପାଶ୍ୱର୍ରେ ଅତ୍ୟଧିକ ଘାସ ହେଲେ , ଏହା ଶଗଡଗୁଳା ରାସ୍ତା ପରି ଲାଗେ । ଦୀର୍ଘ କୋଡିଏ ବର୍ଷ ବି ଏ ରାସ୍ତାର ଭାଗ୍ୟ ବଦଳି ନାହିଁ । ଯଷ୍ଟି ମଧୁ ପାଇଁ ପଡୋଶୀଙ୍କ ସାଇକେଲ ମାଗି ଗୋବିନ୍ଦପୁର ଚାଲିଲି ।
ସମୟ ପ୍ରାୟ ବାର ଘଟିକା ହେବ । ଲୋକମାନଙ୍କୁ ପଚାରି ପଚାରି କବିରାଜ ବାଉରୀ ବନ୍ଧୁ ପଣ୍ଡାଙ୍କ ଘରେ ପହଂଚିଲି । ବାରଣ୍ଡାରେ ଚେର ମୂଳୀଗୁଡିକୁ ହେମ ଦସ୍ତାରେ ଲୋକମାନେ କୁଟା କୁଟି କରୁଥାନ୍ତି । ଶ୍ରୀଯୁକ୍ତ ପଣ୍ଡାଙ୍କ ଡାକିବା ପାଇଁ ଜନୈକ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ପଚାରନ୍ତେ, ଉକ୍ତ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ ମୃଦୁ ହସି ଘର ଭିତରକୁ ଡାକିବା ପାଇଁ ଚାଲିଗଲେ । ପରେ ପରେ ଉକ୍ତ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ ତାଙ୍କର ସୁପୁତ୍ର ସ୍ବପ୍ନେଶ୍ୱର ପଣ୍ଡା ବୋଲି ଅବଗତ ହେଲି । ଆଜି ଏ କଥା ଲେଖିଲା ବେଳେ ଅନୁଭବ ହୁଏ, ଯଦି ଛୋଟ ପିଲା ଭାବି ହୁଏତ ସେ କାହିଁକି ଖୋଜୁଛ ବୋଲି ପଚାରି ପାରିଥାନ୍ତେ । କାରଣ ୧୨/ ୧୩ ବର୍ଷର ପିଲାର ଏପରି ଜଣେ ରାଜବୈଦ୍ୟଙ୍କ ନିକଟରେ କାମ ବା କଣ ଥାଇ ପାରେ ? ଏହା ତାଙ୍କର ଏକ ମହାନ୍ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱର ପରିଚୟ ଥିଲା, ଯାହା ଆଜି ମୁଁ ଅନୁଭବ କରି ପାରୁଛି । କବିରାଜ ବାଉରୀ ବନ୍ଧୁ ପଣ୍ଡା ପ୍ରାୟ ପାଂଚ ମିନିଟ୍ ଅପେକ୍ଷା ଅନ୍ତେ ପହଂଚିଲେ । ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ବ୍ୟବହାର ସହିତ ରାଜ ବୈଦ୍ୟ ବୋଲି ମନରେ ଅହଂକାର ନ ଥାଏ । ସ୍ମିତ ହାସ୍ୟଯୁକ୍ତ ସହ ମସ୍ତକ ଚନ୍ଦନ ଚିତା ଶୋଭିତ ମୁଖ ମଣ୍ଡଳରେ ଦେବ ତୁଲ୍ୟ ଆଭା ପ୍ରତୀୟ ମାନ ହେଉଥାଏ । ମୋର ଆସିବା କାରଣ ପଚାରନ୍ତେ..
- ଯଷ୍ଟି ମଧୁ ପାଇଁ ଆସିଚି ।
- କଣ କରିବ ।
- ଭଲ କଂଠ ସ୍ବର ପାଇଁ ପାଇଁ ଖାଇବି ।
- ଏଡିକି ଛୋଟ ବେଳୁ କବିରାଜୀ...
ସେ ମୋ କଥା ଶୁଣି ହସିଦେଲେ ।ଏହାପରେ ଶହକ ଦୁଇ ଟଙ୍କା ହିସାବରେ, ପାଂଚ ଟଙ୍କାରେ ଅଢେଇ ଶହ ଯଷ୍ଟି ମଧୁ କିଣି ଘରକୁ ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତନ କଲି । ଏହାପରେ ଅନେକ ଥର ମୁଁ ସେଠାକୁ ଯାଇଛି ଚିକିତ୍ସା ପାଇଁ । ବୋଉର ଦେହ ଖରାପ ହେତୁ ଆୟୁର୍ବେଦିକ ଔଷଧ ପାଇଁ ଯାଇଛି । ଚିକିତ୍ସା ମଧ୍ୟ ଫଳପ୍ରଦ ହୋଇଛି । ତେବେ ମୋ ଜାଣତରେ ଦୀର୍ଘ ଅଶୀ ଦଶକରୁ ଏକ ଆୟୁର୍ବେଦ ଅନୁଷ୍ଠାନକୁ ଏକ କ୍ଷୁଦ୍ର ବୀଜରୁ ବିଶାଳ ମହାଦ୍ରୁମରେ ପରିଣତ କରିବାରେ ଶ୍ରୀଯୁକ୍ତ ପଣ୍ଡାଙ୍କର ଏକ ବିରାଟ ଏକ ନିଷ୍ଠ ସାଧନା ଥିଲା କହିଲେ ଅତୁ୍ୟକ୍ତି ହେବ ନାହିଁ । ଗୋବିନ୍ଦପୁର ଅଂଚଳ ଇଂରେଜୀ ଅମଳରୁ ଏକ ପୁରାତନ ନାମ ହେଲେ ବି ଭୌଗଳିକ ଦୃଷ୍ଟି କୋଣରୁ ଏଠାରେ ସେତେବେଲେ ଗମନା ଗମନ ପାଇଁ ନାଲି ଗୋଡି ମିଶା ମାଟି ରାସ୍ତା ଥିଲା । ଚିକିତ୍ସା ପାଇଁ ଗୋବିନ୍ଦପୁର ସରକାରୀ ମେଡିକାଲ୍ ଥିଲେ ବି, କୌଣସି କାମକୁ ଆସୁ ନ ଥିଲା । ବାଲିପଡାରେ ବି ଗୋଟେ କ୍ଲିନିକ୍ ଥିଲା । ଯେଉଁଠିକୁ ଡାକ୍ତର ବସନ୍ତ ସ୍ବାଇଁ ଆସୁଥିଲେ । ସେତେବେଳେ ଏଲୋପ୍ୟାଥିକ ଚିକିତ୍ସା ପ୍ରତି ଜନ ସାଧାରଣଙ୍କର ଯେପରି ବିଶ୍ୱାସ ଥିଲା,ସେପରି ଭାବରେ ଆୟୁର୍ବେଦ ଚିକିତ୍ସା ପ୍ରତି ଜନ ସାଧାରଣଙ୍କ ବିଶ୍ୱାସ ଥିଲା । ତେଣୁ କବିରାଜୀ ଔଷଧର ବହୁଳ ବ୍ୟବହାର ହେଉଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଶ୍ରୀଯୁକ୍ତ ପଣ୍ଡାଙ୍କ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା କ୍ରମେ,ଏପରି ଏକ ନିପଟ ମଫସଲ ଗୋବିନ୍ଦପୁର ଅଂଚଳକୁ ସର୍ବ ଭାରତୀୟ ସ୍ତରରେ ଆୟୁର୍ବେଦ ପାଇଁ ପରିଚୟ ସୃଷ୍ଟି କରିବା ଏହା ଆମ ପାଇଁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଗୌରବର ବିଷୟ ଅଟେ ।
ଦୀର୍ଘ ବର୍ଷ ଅତିକ୍ରାନ୍ତ ଅନ୍ତେ ଗୋବିନ୍ଦପୁର ଅଂଚଳରେ ଏକ ସାମାଜିକ ଅନୁଷ୍ଠାନର ଦାୟିତ୍ୱ ଗ୍ରହଣ ଅନ୍ତେ ସମୟେ ସମୟେ ଶ୍ରୀଯୁକ୍ତ ସ୍ବପ୍ୱେଶ୍ୱର ପଣ୍ଡାଙ୍କ ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ଆସିଲି । ଜଣେ ସମାଜିକକର୍ମୀ କେବଳ ଅନ୍ୟାୟ ଅନୀତିକୁ ବିରୁଦ୍ଧ କରିବା ବ୍ୟତୀତ ପରିବେଶ ପ୍ରତି ଏକ ମୌଳିକ କର୍ତବ୍ୟ ଅଛି ବୋଲି ପ୍ରକାଶ କରୁଥିଲେ । ଜଣେ ଜଣେ କର୍ମୀ ଭାବରେ ପ୍ରତି ଅଂଚଳରେ ଇକୋ କ୍ଲବ ଗଠନ କରି, କ୍ଲବର ପ୍ରତ୍ୟେକ ସଭ୍ୟ/ସଭ୍ୟା,ତାଙ୍କର ଜନ୍ମ ଦିନରେ ବୃକ୍ଷ ରୋପଣ କରି ସ୍ମରଣୀୟ କରନ୍ତୁ ବୋଲି କହୁଥିଲେ । ଏତଦ୍ ବ୍ୟତୀତ ସେ କାହାକୁ ନିରୁତ୍ସାହିତ କରୁ ନ ଥିଲେ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ମଣିଷରେ ସୁପ୍ତ ପ୍ରତିଭା ଭରି ରହିଛି, ଏହାକୁ ଉଜ୍ଜିବୀତ କରି ସାମାଜିକ କାର୍ୟ୍ୟରେ ବିନିଯୋଗ କଲେ, ସମାଜର ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ପରିବର୍ତନ ହେବ ବୋଲି ପ୍ରକାଶ କରୁଥିଲେ । ଜଣେ ଯଶସ୍ବୀ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କର ଗୁଣ ଗାରିବା ବ୍ୟକ୍ତ କରିବା କଠିନ । ତେଣୁ ମୋର ସୌବାଗ୍ୟ ଯେ, ମୋ ଅଂଚଳର ଦୁଇ ଜଣ ପ୍ରଥିତଯଶା ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ଆସି ନିଜକୁ ଧନ୍ୟ ମନେ କରୁଅଛି ।
ଭୁଲିବନି କେବେ ମୋତେ,ପୁଣି ତୁମରି ଅପେକ୍ଷାରେ...
No comments:
Post a Comment
ହୃଦୟର ଶରଧା ସହିତ...........