ଆଜି ତା:୦୭/୦୫/୨୦୨୦ରିଖ । କଟକ ସହରଟା କାହିଁକି ଏତେ ନିଜର ନିଜର ଲାଗେ କାହିଁକି, ତାର କାରଣ ହୁଏତ ମିତୁ ପାଇଁ ଅସ୍ପଷ୍ଟ । କେତେ ଜଣ ଏହାକୁ ନର୍ଦ୍ଦମାର ସହର କୁହନ୍ତି, ଆଉ କେତେ ଜଣ ଭାଇଚାରାର ସହର କୁହନ୍ତି । ହେଲେ ଖିଆଲୀ ମଣିଷଟି ପାଇଁ ତାର ପ୍ରିୟ ସହର ଚିର ସବୁଜ ପରି ଲାଗେ । ମହାମାରୀ କରୋନା ପାଇଁ କଟକ ଗ୍ରୀନ୍ ଜୋନରେ ଥିଲେ ବି ପ୍ରାୟ ଦୋକାନ ବଜାର ବନ୍ଦ ଥାଏ । ଏହା ସହିତ ପ୍ରବଳ ଖରା ହେତୁ ରାସ୍ତା ବି ଟିକେ ଫାଙ୍କା ଥାଏ । ସେଦିନ ବାଦାମ ବାଡି ବସ୍ ଷ୍ଟାଣ୍ଡରୁ ଝାରଖଣ୍ଡ ସରକାର ଛଅ ଗୋଟି ବସ୍ ପଠାଇ ଥାନ୍ତି ସ୍ବ ରାଜ୍ୟର ପ୍ରବାସୀ ଶ୍ରମିକ ନେବା ପାଇଁ । ସେମାନଙ୍କର କାର୍ଯ୍ୟ ବହୁତ ଶୃଙ୍ଖଳିତ ବୋଲି ମିତୁକୁ ଜଣାପଡୁଥାଏ । ପ୍ରତି ବସରେ ଜଣେ ମାଜିଷ୍ଟ୍ରେଟ୍ ଏବଂ ଜଣେ ଅତିରିକ୍ତ ଭାର ପ୍ରାପ୍ତ ଅଧିକାରୀ ଶ୍ରମିକମାନଙ୍କର ଦାୟିତ୍ୱ ନେଇଥାନ୍ତି । ପ୍ରତି ଶ୍ରମିକଙ୍କର ପଂଜୀକରଣ ଏବଂ ଆଧାର କାର୍ଡ ସହିତ ମୋବାଇଲ୍ ନମ୍ବର ଯାଂଚ କରି ଗାଡି ଭିତରକୁ ଛାଡିବା ଅତ୍ୟନ୍ତ ସ୍ବାଗତେଯାଗ୍ୟ ବିଷୟ ଏବଂ ସଂଗରୋଧ କେନ୍ଦ୍ରରେ ପହଂଚାଇବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଉକ୍ତ ଅଧିକାରୀଙ୍କୁ ଦାୟିତ୍ୱ ନ୍ୟସ୍ତ କରାଯାଇଥାଏ । ମିତୁ ଏଗୁଡିକ କଭରେଜ୍ କଲା ପରେ ଛତ୍ର ବଜାର ବାଟ ଦେଇ କଲେଜ୍ ଛକରେ ପହଂଚିଲା ।
ପ୍ରାୟ ଦିନ ଦୁଇଟା ହେବ, ଶାରଳା ଷ୍ଟାମ୍ପ ଦୋକାନ ସମ୍ୁଖରେ ଏକ ଯାତ୍ରୀ ବିଶ୍ରାମଗାର । ବାଇକରେ ଯାଉ ଯାଉ ବିଶା୍ରମଗାରଟିକୁ ଅତିକ୍ରମ କରୁ କରୁ ଅଟକିଗଲା ମିତୁ । କାହିଁକି କେଜାଣି ମନ ଭଲ ଲାଗିଲା ନାହିଁ । ପଛରୁ ମଟର ସାଇକେଲ ଘୁରାଇ, ପହଂଚିଲା ଯାତ୍ର ବିଶ୍ରାମଗାର ନିକଟରେ । ସିମେଂଟ ବେଂଚ ଉପରେ ଦୁଇଟି ଲୁଗା ବୁଜୁଳା ଥୁଆ ହୋଇଥିଲା । ବେଂଚ ଉପରେ ଛାଡି ଛାଡି ହୋଇ ବସିଥିଲେ ଦୁଇଟି ମହିଳା । ଜଣକର ସତର ଅଠର ବୟସ ହୋଇଥିବା ବେଳେ ଆର ଜଣକର ପ୍ରାୟ ଷୋହଳ ସତର ବର୍ଷ ପରି ଲାଗୁଥିଲା । ପଛରେ ବିଶ୍ରାମଗାରର ଲୁହା ବାଡାରେ ଓଦା ଲୁଗା ଶୁଖାହୋଇଥିଲା । ଦର ଚିପୁଡା ହୋଇଥିବା ଲୁଗାରୁ ପାଣି ଟୋପେ ଟୋପେ ପଡିବା ସହିତ କିଛି କ୍ଷଣ ମଧ୍ୟରେ ଶୁଖି ଯାଉଥିଲା । ବୟସରଙ୍କ ସାନ ଲାଗୁଥିବା ମହିଳା ଜଣକ ଗୋଟେ ଷ୍ଟିଲ୍ କଂସାରେ ଚୂଡା ଚକଟି ଖାଉ ଥାନ୍ତି । ଆଉ ଦୁଇଟା ଚୂଡା ପୁଡିଆ ପଲିଥିନରେ ଗୁରା ହୋଇ ଥୁଆ ହୋଇଥାଏ । ଭିତରେ ବୋଧେ ଚିନି ପୁଡିଆ ଖିଲ ମରା ହୋଇ ପଶିଥାଏ । ସତରେ ଯେଉଁ ସମୟରେ ଭାତ ଗୁଣ୍ଡାଏ ଲୋଡା, ସେ ସମୟରେ ଚୂଡା ଗୁଡିକ ପେଟକୁ ଯାଆନ୍ତା ବି କିପରି ? ହେଲେ ସରକାର ନିଜକୁ ଦରିଦ୍ର ନାରାୟଣ ସାଜି ନିଜର ଢୋଲ ପିଟୁଛନ୍ତି । କରୋନାରେ ସବୁ କିଛି ମୁଁ କରିଛି, କେହି ବି ଲୋକ ଉପାସରେ ରହିବେ ନାହିଁ । ହେଲେ ସେ ଭୋକ ବିକଳରେ ବିଚରା ଗିଳି ଯାଉଥିଲା, ବହୁତ ଦିନରୁ ରଦିଆ ହୋଇ ଯାଇଥିବା ଖାଲି ଦରୋଟିଆ ଚୂଡାକୁ । ଏହା ହିଁ ଗରିବୀ ଜୀବନର ଛୋଟିଆ ମାନସାଙ୍କ । ସତରେ ଏଇ ମଣିଷକୁ ଯେତେବେଳେ ବହୁତ ଭୋକ ହୁଏ, ଖାଦ୍ୟର ସ୍ବାଦ ସିଏ ବାରି ପାରେ ନାହିଁ । ହେଲେ ସୁଖ ସ୍ବାଛନ୍ଦରେ ଛାଇ ତଳେ ରହୁଥିବା ମଣିଷଟି ଖାଇଲା ବେଳେ, ଖାଦ୍ୟର ସ୍ବାଦୁ ବାରି ପାରେ । ତା ପାଇଁ ନଅ ତିଅଣ ଛଅ ଭଜା ଆବଶ୍ୟକ ହୋଇଥାଏ । ନ ହେଲେ ଘରେ ଝଗଡା ହୁଏ ।ହେଲେ ମିତୁ ଏକ ସ୍ଥାନରେ ଦୃଷ୍ଟି ପକାଇବାରୁ, କେମିତି ମନଟା ତାର ଥମ୍ ହୋଇଗଲା । ଉଦୁ ଉଦିଆ ଦିପହର ବେଳେ, ଝାଂଜି ପିଟୁଥିବା ବେଳେ, ସାତ ଆଠ ମାସର କଅଁଳା ଶିଶୁଟିକୁ, ଗାମୁଛାଟେ ପାରି ଚଟାଣରେ ଶୁଆଇ ଦେଇଥିଲା ମହିଳା ଜଣକ । ପ୍ରବଳ ଗରମ ହେତୁ, ଶିଶୁଟିର ପାଖରେ ବସି ନିଜର ଚିରା ପଣତରେ ବିଂଚି ଦେଊଥିଲା ତ କେତେ ବେଳେ ଖରା ପଡୁଥିବାରୁ, ପଣତରେ ଉହାଡ କରି ଛାଇ ଟିକେ କରି ଦେଉଥିଲା । ସରଳ ନିଷ୍ପାପ ଶିଶୁଟି. ମାଆର ମମତ୍ୱବୋଧରେ ଆତ୍ମ ତୃପ୍ତିର ସହ ଶୋଇ ପଡିଥିଲା ଗହନ ନିଦରେ । ସେ ଜାଣେ ନାହିଁ, ଆସନ୍ତା କାଲି ତା ପାଇଁ କଣ ହେବ ? ସେ ଜାଣେ ନା,ଦୁନିଆରେ ଫୁଲ ପରି ହସି ପାରିବ ନା ବାସନାକୁ ସୁରଭିତ କରି ପାରିବ ? ହୁଏତ ଗରିବ ଜୀବନର ଗରିବୀ ବୁଲ ଡ୍ରୋଜରରେ, ତାର ସ୍ବପ୍ୱ ସବୁ ଧୁଳିସାତ୍ ହୋଇଯିବ । ରାସ୍ତା କଡର ଜରି, ଫଟା ପେଟି ଗୋଟାଉ ଗୋଟାଉ, ଦିନକର ଖାଇବା ମୂଲ୍ୟକୁ ହିସାବ କରିବ, କେତେ ଓଜନର ମାଲ୍ ହେଲେ, ପେଟକୁ ମୁଠାଏ ଖାଇ ପାରିବ ? ନତୁବା ହୋଟେଲ୍ ବୟ ଫୋପାଡି ଦେଇଥିବା ଅଇଁଠା ପତରର ବଳକା ଖାଦ୍ୟ, ତା ପେଟ ପାଇଁ ମହାର୍ଘ ଭୋଜନ ହେବ । ଏମିତି ଭାବନା ମଧ୍ୟରେ ଚମକି ପଡିଲା ମିତୁ ।
-କଣ ହେଲା ବାବୁ ।
- କିଛି ନାହିଁ , ଆଛା ତମେ ଏଠି କଣ କରୁଛ ।
- ଏଇଠି ରହୁଛୁ ବାବୁ, କାଳେ କିଏ ଆମକୁ କଣ ଦବ ।
- ତମେ ଖାଇଚ ?
- ନାଇଁ ବାବୁ, ଗୋଟାଏ ବୋଲି କଂସାଟେ । ସେ ଖାଉଛି । ସେ ଖାଇ ସାରିଲା ପରେ ମୁଁ ଖାଇବି ।
- ଏ ଛୁଆ କ ଣ ଖାଇଲା ?
- କଣ ଆଉ ଖାଇବ ? ମୋ ଦେହରୁ ଯାହା ଟିକେ ଝୁଣିଥିଲା (ସ୍ତନ୍ୟପାନ କରାଇବା) । ହେଲେ ଏ ଦେହରେ ତ କିଛି ନାହିଁ । କଣ ସେ ଖାଇଥିବ । ଏ ଯେଉଁ କରନା ଆଇଚି, ଭିକ ମାଗି ପାରୁନି । କିଏ ଗୋଟେ ବିସୁକୁଟ ଦେଇଥିଲା । ତାକୁ ପାଣିରେ ବତୁରେଇ ଖାଇବାକୁ ଦେଇଛି । ଦେଖୁନ ବାବୁ, କେମିତି ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ଶୋଇ ପଡିଛି ।
ମିତୁ ଦେଖୁଥିଲା ଉକ୍ତ ମହିଳା ଜଣଙ୍କୁ । ମାତୃତ୍ୱର ମମତ୍ୱ ବୋଧରେ ଝଲ ମଲ ହୋଇ ଉଠୁଥିଲା ତାର ମୁଖ ମଣ୍ଡଳ ।ଦାରିଦ୍ରର କଷାଘାତ ତାକୁ ବଶ କରି ପାରି ନ ଥିଲା । କରୋନା ଜ୍ୱଳନରେ ସାରା ବିଶ୍ୱ ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି ଡାକ ଛାଡୁଥିବା ସମୟରେ, ମହିଳାଙ୍କ ମୁଖ ମଣ୍ଡଳରୁ ବାରି ହୋଇ ପଡୁଥିଲା ଚେନାଏ ହସ । ସତରେ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସ୍ବାର୍ଥନ୍ୱେଷୀ ସମାଜ କେବେ ବୁଝିଛି ଏକ ମାଆକୁ ନା ତାର ମମତ୍ୱବୋଧକୁ । ଏତେ ଦୁଃଖ ଯନ୍ତ୍ରଣା ମଧ୍ୟରେ ଥାଇ ମଧ୍ୟ, ଜଣେ ମାଆ ଏତେ ସୁନ୍ଦର ହସଟେ ହସି ପାରେ, ମୁଁ ବିବଶ ହୋଇ ପଡୁଥିଲି ।
- କଣ ଏମିତି ଚାହିଁଚ ବାବୁ, ଆପଣ ସାମ୍ବାଦିକ ବୋଧେ । କାହିଁକି ଆମ ପଛରେ ପଡିବ ? ଆଜି ବହୁତ ଖରା ହଉଛି । ଆପଣ ଖାଇ ନ ଥିବେ । ଘରକୁ ଯାଆନ୍ତୁ । ଆପଣଙ୍କ ମାଆ ବି ଖୋଜୁଥିବେ ଆପଣଙ୍କୁ । ଭୋକ ହେବଣି । ଯାଆନ୍ତୁ ବାବୁ ।
ଏଇ କେଇ ପଦ କଥାରେ ଭାବ ପ୍ରବଣ ହୋଇ ଉଠିଲା ମିତୁର । ଗରିବ ଅବସ୍ଥା ମାନବ ଜୀବନ ପାଇଁ ଅଭିଶାପ ହୋଇ ପାରେ । କିନ୍ତୁ ଏକ ନାରୀ ହୃଦୟରେ ସାରା ସଂସାର ପାଇଁ ଥାଏ ଏପରି ମମତ୍ୱବୋଧ । ଯାହାର ପରଶରେ ଶିଳା ବି ଶାଳଗ୍ରାମ ହୋଇଯାଏ, ମାଟି ବି ଚନ୍ଦନ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ନିଦାଘର ଚଇତାଳି ଫଗୁଣର ଫଲଗୁ ହୋଇ ସାରା ହୃଦୟକୁ କିଲ୍ ବିଲ୍ କରିଦିଏ । ସତରେ ମାଆ,ତାତେ କୋଟି କୋଟି ପ୍ରଣାମ । ମିତୁର ହୃଦୟଟା ବତୁରି ଗଲା ଏମିତି କେଇ ପଦ କଥାରେ । ସେ ଆଖି ମିଶାଇ ପାରୁ ନ ଥିଲା ବିଶ୍ରାମଗାରର ଥିବା ମହିଳାଙ୍କ ଆଖିରେ । ଆଖିରେ ଲୁହ ଜକେଇ ଆସୁଥିଲା । ଶେଷରେ ଜଣେ ଦରଦୀ ମଣିଷ ଭାବରେ ଅନ୍ୟମନସ୍କ ଭାବରେ ଶୋଇଥିବା କୁନି ପିଲା ହାତରେ ଯତ୍ କିଂଚିତ୍ ନିଜ ସାଧ୍ୟ ମୁତାବକ.... । ବାସ୍ । ପଛକୁ ଟିକେ ଚାହିଁ ଛୁଟାଇ ଦେଲା ମୋଟର ସାଇକେଲ ନିଜର ଘର ଅଭିମୁଖେ । ହେଲେ ଲୁହ ଜାଲୁ ଜାଲୁ ଆଖି ଆଗରେ ନାଚି ଯାଉଥିଲା, ସେଇ ମାଆର ମମତାବୋଳା କେଇପଦ କଥା ଆଉ କୁନି ଶିଶୁଟିର ନିଷ୍ପାପ ମୁହଁ । ସତରେ ମାଆ, ଆଜି ତୋତେ କୋଟି କୋଟି ପ୍ରଣାମ ।
ଭୁଲିବନି କେବେ ମୋତେ,ପୁଣି ତୁମରି ଅପେକ୍ଷାରେ...
No comments:
Post a Comment
ହୃଦୟର ଶରଧା ସହିତ...........